पृष्ठ:सूरसागर.djvu/२६५

विकिस्रोत से
यह पृष्ठ अभी शोधित नहीं है।

(१७२) मुरसागर। वात हमको समुझाई । सरझ्याम खेलतहि कदमचटि कूदिपरे कालीदहजाई॥४८॥ मोरट ॥1 || सपनो प्रगट कियो कन्हाई । सोवतही निशि आज डराने हमसों यह कहि बात सुनाई। घर- || णिपरी मुरझाइ यशोदा नंद गए यमुनातट धाइ ॥ बालक सब नंदहि संग धाए बज वर जहँ तरे || सोरमचाइ त्राहि त्राहि कार नंद पुकारत देखत ठोर गिरे भहराइालोटत घरणि परत जलभीतरमर श्याम द्वखदियो बुटाइ ॥४९॥ गारो॥ ब्रजवासी यह मुनि सब आये। कहाँपरचो गिरि कुवर कन्हाई। बालक ले सो ठौर दिखाये । सूनो गोकुल कियो श्याम तुम यह कहि लोग उठे सब रोइ । नंद! गिरत सबहिन धरि रास्यो पोंछत वदन नरिलै धोइ ॥ वनवासी तब कहत नंदसों मरणभयो सबहीको आइ । सूरश्याम विनुको वासिहै ब्रज धृगजीवन तिहुँ भुवन कहाइ ॥ ५० ॥ महार। पुकारति कुँवर कन्हाई । माखन धरचो तिहारेहि कारण आजु कहां अवसेर लगाई ॥ अतिकोमल ! तुम्हरे मुखलायक तुम बहु मेरे नैनजुड़ाइ धोरी दूध ओटिहै राख्यो अपने कर दुहि गए बनाइ।।। वरजति ग्वारि यशोदाको सब यह कहि कहि नकि यदुराइ।सूरश्याम सुत विरहमातके यह वियोग वरण्यो नहिं जाइ ॥ ५५ ॥ गौरी ॥ माखनखाहु लाल मेरे आइ । खेलत आजु अवार लगाइ ॥ वैठहु आइ संग दोउ भाइ । तुम जेवहु मैया बलिनाइ ॥ सदमाखन अतिहित मैं राख्यो । आउ । नहीं नेकहु नै चाख्यो । प्रातहिते मैं दियो जगाइ । दंतवनि कार जु गए दोउ भाइ ॥ मैं बैठी तुव ।। पंथ निहारों ! आवहु तुम पर तनु मनु वारों ॥ ब्रज युवती सव सुनि ए वानी । रोवत धरणिपरी । अकुळानी । सोकसिंधु वैठी नंदरानी । सुधि बुधि तनकी सबै भुलानी।। सुरश्याम लीला यह कीन्हो । ॥ सुखकेहेत जननि दुख दीन्हो ।। ५२ ।। रागनट | चौकिपरी तनकी सुधि आई । आज कहा ब्रज । सोर मचायो तव जान्यो दह गिरो कन्हाई।।पुत्र पुत्र कहिकै उठि दौरी व्याकुल यमुनातीरहि धाईब्रिज वनिता सब संगहि लागी आइ गए बल अग्रजभाई ॥जननी व्याकुल देखि प्रबोधत धीरजकरिनीके । यदुराई । मुरझ्याम कोनेक नहीं डर जिनि तू रोवे यशुमतिमाई ॥५३॥बिलावल ॥ ब्रजवासी सब उठे। पुकारी जलभीतर कहा करत सुरारी|संकटमें तुम करत सहायाअव क्यों नहीं बचावत आयो|माता पिताअतिहि दुख पायत । रोइ रोइ सब कृष्ण बुलावत ।। हलधर कहत सुनहु ब्रजवासीवि अंतर्यामी । अविनासी ।। सुरदास प्रभु आनंदरासी। रमासहित जलहीके वासी ॥ ५४॥ महो । अतिकोमल तनु धरयो कन्हाई|गए तहां जहां काली सोवत उरगनारि देखत अकुलाईको कोनको वालकहतू बार बार कहि भाग न जाइ । छिनकाहिमें जरि भस्म होयगो जब देखे उठि जागि जभाइउरगनारिकी : || वाणीमुनिक आप हँसे मनमें मुसकाइमोको कंस पठायो देखन तू याको अब देहि जगाइकिहा कस , | दिखरावत इनको एक फूकहीमें जरिजाय।पुनि पुनि कहत सूरके प्रभुको तूं अब काहेन जाइ पराइ५५ ॥ गुंडमलाया कहा डर करौं यहि फनिगको बावरी । कह्यो मेरो मानि छाँड़ि अपनी वानि अवहीं परीहै। जानि टेक सब रावरी ॥ तोहिं देखि मोहि मया अतिही भई कौनको सुवन तू कहां आयो । मरो वह कंस निवेशवाकोहोइ को यह कंस तोको पठायो । कंसको मारिहौं धरणि निरवारिहों अमर | उद्यारिहों उरग चरनी । सूर प्रभुके वचन सुनत उरगनि कह्यो जाहि अब क्यों न मति भई मरनी।। ॥५६॥ रागनार ॥ झिरकिकै नारि देगारि गिरिधारि तब पूछ पर लातदै अहि जगायो । रन्यो । अकुलाइ डरपाइ खगराइको देखि वालक गर्व अति बढ़ायो ॥ पूछ राखी चापि रिसनि काली। कापि देख सब सांपि ओसान भूले । पूंछ लीन्हों झटकि धरनिसों गहि पटकि फूं कह्यो लटाक। करि क्रोध फूले ॥ करत फनपात विपजात अतुरात अति नीर जरिजात नहिं गात परस ।