पृष्ठ:सूरसागर.djvu/४०८

विकिस्रोत से
यह पृष्ठ अभी शोधित नहीं है।

- दशमस्कन्ध-१० दास प्रभुके जु विमुख भए बाधति कायरवार ॥ कानरो ॥ आज अति राधा नारि वनी। प्रति प्रति । अंग अनंग जाते रसवश त्रैलोक्य धनी।सोभित केश विचित्र भांति दुति शिखि शिखंड हरनीरची मांग सभाग रागिनिधि कामधाम सरनी॥अलक तिलक राजत अकलंकित मृगमद अंक रखनी।खुभी नजराव फूलदुति यो मनौं दुदर गति रजनी ॥ भौंह कमान समान वान मनो हैं युग नैन अनी। नासा तिलक प्रसून विवाधर अमल कमल वदनी ॥ चिबुक मध्य मेचक रुचि राजति विद कुंद रदनी । कंचु कंठ विधि लोक विलोकत सुंदरि एक गनी॥ वाँह मृणाल लाल कर पल्लव मद गज गति गवनी। पतिमन मणिं कंचन संपुट कुच रोम राजितठनी ॥ नाभि अवर त्रिवली तरंग गति पुलिन तुलिन ठटनी । कृपकटि प्रथु नितंब किंकिनि युत कदलिखंभ जघनी ॥ रचि आभरण शृंगार अंग सजि रति पति ज्योसजनी । जीते सूरश्याम गुण कारण मुख न मुरयो लजनी ॥ विलावल ॥ नँदनंदन वश कीन्हे राधा भवन गए चित नैक नलागत। श्यामा श्याम रूपम दिर सुख अंतरते सो नेक न त्यागत ॥ जा कारण वैकुंठ विसारत निज स्थल मनमें नहिं भावत । राधा कान्ह देह धरि पुनि पुनि या सुखको वृंदावन आवत । विछुरन मिलन विरहनर सुख नवतन दिन दिन प्रीति प्रकाशत । सूरझ्याम श्यामा विलास रस निगम नेति नेति नित भासत ।। टोडी ॥ निगम नेति नेति गावत जाको । राधा वश कीन्हाहै ताको ॥ निशि वनधाम संग रहे दोऊ । एकै सँग नैक टरौं न कोऊ ॥ प्रात गए घर घर रस पागे । अरस परस दोऊ अनुरागे ॥ अपनी अपनी दशा विचारें । भागवड़े कहि वारंवारै ॥ प्यारी फेरि अभूपण साजति । वैठी रंगमहल में राजति ॥ ज्यों चकोर चंद्राको आतुर । त्यों नागरि वश गिरिधर चातुर ॥ आये उझकि झरोखे झांक्यो। करत शृंगार सुंदरी ताक्यो ॥ जालरंध्र मग नैन लगायो । सूरश्याम मनको फलपायो । ।। टाडाआधो मुख नीलांवर सा ढांकि विथुरीअलकै सोह।।एकदिशामनो मकर चोदिनी एक दिशा सघन वीजरी ऐसहार मनमोहैं।किवहुँक करपल्लवनसों केश निरुवारति पाछेलैंडारति निकसत शशि संपूरण सन्मुख जब जोहैं। सूरदास प्रभु यह छवि न्यारे दुरि देखतहैं त्रिभुवनमें उपमा सो कोहै ।। ॥ोही॥ एक कर दर्पण एक कर अचरा कजराहि सँवारात ललना मुख कालिमदूरि करतिह उलटि भँवर फिरि कमल परत शीशफूल अति राजत नगनि जड्यो ताकी उपमा कहे शेप शीश मणि मनो वरत ॥ करनफूल करननिहि सँवारति अलकै निरवारति वंदन विंदु लीला टकरत । सूरझ्याम दुरि देखत दर्पणको मुख एकटक ते पलकहु नटरत ॥ गुंडमलार ॥ करति शृंगार उप भानु वारी । रहे एकटक जाल रंध मग हरिके श्याम मन भावती परमप्यारी ॥ कबहुँ वैनी रचति फूलसों मिले कच कबहुँ रचि मांग मोती संवारै । कबहुँ राखति शीशफूल लटकाइके कबहुँ वंदन विंदु भाल भारे । कबहुँ केसरि आड रचति दर्पण हेरि कबहुँ भूनिरखि रिसकरि सकोरे। निरखि अपनो रूप आपुही विवस भई सूर परछाँहको नैन जोर ॥ येडी ॥ इह सुंदरी कहांते आई। बार बार प्रतिविव निहारति नागरि मन मन रही लुभाई ॥ करते मुकुर दरि नहिं डारति हृदय माँझ कछु रिस उपजाई । देखै कहूं नैन भरि याको नागर सुंदर कुँवर कन्हाई॥ मेरी कहा चलै या आगे यहधों आज अरस परसते आई । सूरदास याको या ब्रजमें ऐसीको वैरनि जो ल्याई ।। हमीर ।। मुकुर छांह निरखि देहकी दशा गँवाइ । वोली धौं कौने की आपुनही गमन कियो ऐसीको वैरनिहै या ब्रजमें माइ ॥ विथकी अंग अंग निरखि वारवारहै परखि ललिता चंद्रावलि कह इतनी छविपाइ । मनमें कछु कहन चहै. देखतही ठटुकिरहै सूरश्याम निरखत दुरी