सामग्री पर जाएँ

पृष्ठ:सूरसागर.djvu/५८५

विकिस्रोत से
यह पृष्ठ जाँच लिया गया है।
(४९२)
सूरसागर।


कुसुम सुगंध सेज सजि वसन कुमकुमा वोरािनलनी दलनि दूरि कार उनते कंचुकिके बंद छोरि॥ बन बन जाइ मोर चातक पिक मधुवन टेरि सुनाई।उदित चंद चंदन चढाइ र त्रिविध समीर वहा ई॥ रटि मुख नाम श्याम सुंदरको तोहिं सुनाइ सुनाई।तो देखत तनु होम मदन मुख मिलौ माघ वहि जाई । सूरदास स्वामी कृपालु भए जानि युवति रस रीति । तिहि छिन प्रगट भए मनमो हन सुमिरि पुरातन प्रीति ॥८॥धनाश्री ॥ बहुरि न कवहूं सखी मिलें हरि । कमल नयन के कारण सजनी अपनो सोजतन रही बहुतै करि । जेइ जेइ पथिक जात मधुवन तन तिनहुँ सों व्यथा कहति पाँइनि पार । काहू न प्रगट करी यदुपति सों दुसह दुरासा गई अवधि ढरि ॥ धीर न धरति प्रेम व्याकुल चित लेत उसास नीरलोचन भरि । सूरदास तनु थकित भई अब कृष्ण विरह सों पर नसकति मरि ॥९॥ पावस समय वर्णनं ॥मलार॥ ब्रजते पावस पैन टरी । शिशिर वसंत शरद गत सजनी बीती औधिकरी ॥ उनै उनै घन वरषत चप उर सरिता सलिल भरी । कुमकुम कन्ज ल कीच बहै जनु कुचयुग पारिपरी ॥ ताहूमें प्रगट विषम ग्रीषम ऋतु इतयो ताप मरी। सूरदास प्रभु कुमुद चंद्र विनु विरहा तरनि जरी ॥ १० ॥ अव वर्षा को आगम आयो । ऐसे निठुर भयो। नँदनंदन संदेशा न पठायो । वादर घोर उठे चहुँ दिशते जलधर गरजि सुनायो । एकै शूल रही मेरे जिय बहुरि नहीं बजछायो । दादुर मोर पपीहा बोलत कोकिल शब्द सुनायो । सूरदासके प्रभु सों कहियो नैनन है झरलायो॥११॥ माईरी एमेघ गाजै। मनहुँ काम कोपि चढो कोला हल कटक बढयो बरहा पिक चातक जैजै निसान बाजै ॥ बरन बरन वादर बनाए तव जगज बिराजै। दामिनि करवार करनि कंपत सब गात उरनि जलधर समेत सेन इंद्रधनुष साजै॥ ऐसे अभिलाष धीर विगत विरत ते न लाजै । अक्लनि अकेली करि अपने कुलनि ति विसरी अवधि संग सकल सूर भहराइ भाजै ॥ १२ ॥ ब्रजपर बदरा आए गाजन । मधुवनको पठए सुन सजनी फौजमदन लग्यो साजन ॥ ग्रीवारंध्र नैन चातकजल पिक मुखवाजे बाजन । चहुँदिशते तनु विरहा घेरो अब कैसे पावतु भाजन ॥ कहियत हुते श्याम परपीरक आए शंकरके काजन । सूरदास श्रीपतिकी महिमा मथुरा लागे राजन ॥ १३ ॥ देखियत चहुँदिशते धनघेरो। मानोमत्त मदनके हथियन बलकार बंधन तोरो॥श्याम सुभगतनु चुअत गंड मद वरषत थोरे थोरे । रुकत नपौन महावनहूपै मुरत न अंकुशमोरे ॥ वल वेनी बल निकास नयन जल कुच कंचुकि वंद वारे । मानों निकसि बगपांति दांत उर अवधि सरोवर फोरे । तवतेहि समै आनि ऐरापति ब्रजपतिसों करजोरे । अब सुनि सूर कान्हके हरि विन गरत गात जैसे वारे॥१४॥ ब्रजपर सजि पावस दल आयो। धुरवा धुंधि वढी दशहूँ दिशि गर्जिनिसान बजायो॥ चातक मोर इतर पै दागन करत अवाजें कोयल । श्याम घटा गज अशन वाजि रथ चितं वग पांति सजोयल ॥ दामिनि कर करवार बूंद शर इहि विधि साजे सैन ॥ निधरक भयो चल्यो ब्रज आवत अन फौज पति मैन ॥ हम अवला जानि कै तुम बल कहाँ कौन विधि कीजै । सूरश्याम अबके इहि ओसर आनि राखि ब्रज लीजै ॥ १५॥ सखीरी पावस सैन पलान्योपायो वीच इन्द्र अभिमानी हरि विन गोकुल जान्यो । दशहु दिशा सों धूम देखियत कंपति है अति देह । मनहु चलत चतुरंग चमून भ वाढ़ी है खुर खेह ॥ वोलत मोर शैल दुम चढि चढि वग जु उडत तरु डारें । मनु सहना फह राइ फिरावत भाजन कहत पुकारे । गर्जत गगन गयंद गुजरत अरु दादुर किलकार। सूरदास प्रभु अपने ब्रजकी काहेन करत सँभार ॥ १६ ॥ वदरिआ वधन विरहिनी आई। मारुत मोर करत