पृष्ठ:सूरसागर.djvu/६५४

विकिस्रोत से
यह पृष्ठ अभी शोधित नहीं है।

दशमस्कन्ध-१० जल-थल घट घट रह्यो समाई ॥ इहि प्रकार भव दुख सरितरहू । योगपंथ क्रम क्रम अनुसरहूँ॥ ॥९ ॥ उत्तर गोपिका ॥ हम ब्रजवाल गोपाल उपासी । ब्रह्मज्ञान मुनि आवै हासी ॥ ब्रजमे योगकथाः ते ल्यायो । मनो कुविजा कूवर माँह दुरायो ॥ श्याम सोंगाहक पाइ देखायो । सो माधो तुम हाथ पठायो। हम अवलाठगी अल्प अहीरी । वहां भलो ठग्यो कसकी चेरी । राम जन्म सीता जो दुराई । भली भई कुविजा वधूपाई ॥ तव सीता वियोग दुखपायो । अब कुविना पाइ हियो सिरायो।इह नीरस ज्ञान कहा लै कीजै। योगमोट दासी शिर दीजै ॥१०॥ उद्धववचन ॥ वै परब्रह्म अच्युत अविनाशी । त्रिगुणरहित प्रभु धरै नदासी ॥ नहिं दासी ठकुराइनकोई। जहां ॥ देखो तहां ब्रह्म है सोई।।अपने और ब्रह्महि जानो । ब्रह्म विना दूजो नहिं मानो।।११॥ गोपिकावचन ॥ खरे करव अलियोग सँवारो। भक्त विरोधी ज्ञान तुम्हारो ॥ कहा होत उपदेशे तेरे । नैन सुवस नाहीं अलि मेरे ॥ हरिपथ जोरै छिन छिन रोवै । कृष्णवियोगी निमिप नसोवै ॥ नंदनंदनको देखेनीवै । योग पंथ याते नहिं पीवै ॥ जब हरि आचैं तब सचपावै । मोहन मूरति कंठ लगावै ।। दुःसह वचन हमैं नहिंभावै । इह योग कथा वौदै कि बिछावै॥१२॥ उद्धववचन ॥ उधो. कहि कहि धनि व्रजवाला । जिनके सर्वस मदनगोपाला ॥ मैं जो कही सो आवन नपाई । तुमरे दरशभक्ति निजमाई ॥तुम मम गुरु मैं दास.तिहारो। भक्ति सुनाइ जगत निस्तारो भवर गीत जो सुनै सुनावै । प्रेम भक्ति गोपिनकी पावै । सूरदास गोपी बडभागी। हरि दरशनकी हवरी लागी.॥ १३ ॥३८॥ अथ दूसरी लीला भँवरगीत ॥ गोपीवचन नैतश्री ॥ ऊधोको उपदेश सुनो किन कानदै । निर्गुणसँदेशो श्यामः पठायो आनदै ॥ कोउ आवत वोहि वोर जहां नंदसुवन पधारे । सरस वेणुध्वनि होहि मनो आए ब्रजप्यारे ॥ धाये सब गलगाजिकै उधो देखे जाइ । लै आए ब्रज राज गृह. आनंद उर न समाइ ॥ अर्घ्य आरती तिलक दूब दधि माथेमें दीनी। कंचन. कलस भराइ और परि कर्मा कीनी ॥ गोपभीर आंगन भई जरि बैठे इकजाति । जलझारी आगे धरे पूँछत हरि कुशलाति ॥ कुशल क्षेम वसुदेव कुशल देव कुविजाऊ । कुशल क्षेम अक्रूर कुशल नीके बलदाऊ । छि कुशल गोपालकी रहे सकल गहि पाँइ । प्रेम मगन ऊधो भए पेखत ब्रजके भाइ॥ मनमे उधो कहैं ऐसी बूझिए न गोपालहि। ब्रजके हेतु विसारि योग सिखवें व्रजबालहि ॥ इनकी प्रीति पतंगलौं जारतहै सब देह । वै हरि दीपक ज्योति. ज्यों नैक नउनके नेह ॥ तव ऊधो करलै लिखी हरिजूकी. पाती। पढ़ी परत नहिं नैक रहे गंभीर. करि छाती ॥ पाती वांचि नआवई रहे. नयन जल पूरि । देखि प्रेम गोपीनके ऊधो ज्ञान गर्व गयो दूरि ।। फिरि इत उत बहराइ,नीर नैननके शोधे । ठानी कथा प्रवोधि तबहिं फिरि गोप समोधे । जो व्रत, सुनि वर ध्यानहीं पावहिं. नर. अवतार । ते व्रज सिखें गोपिका देहि विपय विसार । सुनि ऊधोके वचन रही नीचे के तारे । मानो मांगति सुधा आनि | व्यालनि. विषजारे .॥ हम अवला. कहा जानई. योग युक्तिकी रीति. । नँदनंदन व्रत छांडिकै. को लिखि. पूजै भीति ॥ अगमतेः अगह अपार आदि अविगत. है सोऊ । आदि निरंजन,नाम ताहिरंजे सब. कोऊ ॥ नयन नासिकाः अग्रहै तहां ब्रह्मको वास । अविनाशी विनशैनहीं सहज ज्योति परगासाऊयो.जो पग पानि नहीं ऊखल क्यों बांधे। नयन नाशिका मुख नचोरि दधि कौने खाधे। तव जो खिलायो.गोदमें बोलि तोतरे वैन ।ऊधो ताको वतावही जाहि न सूझे नैन.॥माया अनित्य अधारीता लोचन दुइनापे। ज्ञान नयन अनंत ताहि सूझै परगा।