पृष्ठ:हिंदी भाषा और उसके साहित्य का विकास.djvu/४१४

( ४०० )

२---ताल फीको अजल कमल बिन जल फीको
         कहत सकल कवि हवि फीको रूम को।
    बिनु गुन रूप फीको, असर को कूप फीको
         परम अनूप भूप फीको यिन भूम को ।
   श्रीपति सुकवि महा वेग बिनु तुरी फीको
         जानत जहान सदा जोन्ह फीको धूम्र को।
   मेँ ह फीको फागुन अबालक को गेह फीको
         नेह फाको तिय को सनेह फीको सूम को।
३--तेल नीको तिल को फुलेल अजमेर ही को
         साहब दलेल नीको सैल नीको चंद को।
   विद्या को विवाद नीको राम गुन नाद नीको
         कोमल मधुर सदा स्वाद नीको कंद को।
   गऊ नवनीत नीको ग्रीषम को सीत नीको
         श्रीपति जू मीत नीको बिना फरफंद् को ।
   जात रूप घट नीको रेसम को पट नीको
         बंसीबट तट नीको नट नीको नंद को ।
४--बेधाहोत फूहर कलपतरु थूहर
         परमहंस चूहर की होत परिपाटी को।
   भूपति मँगैया होत काम धेनु गैया होत
         चूवत मयंद गज चेरा होत चाटी को।
   श्री पति सुजान भने बैरी निज बाप होत
         पुन्न माहिं पाप होत साँप होत साटी को।
   निर्धन कुबेर होत स्यार समसेर होत
         दिनन को फेर होत मेर होत माटी को ।