9 them, expression is the essence of emotion, its be- all, and end-all. We differ. Emotion is the funda- mental thing, and expression its appendage. Look at the great so called अप्रसात्त्विकभावs which are a good specimen of as playing on the back- ground of भक्तिरसः- स्वेदः स्तम्भोऽथ रोमांचः स्वरभंगोऽथ वेपथुः । वैवर्ण्यम प्रलय इत्यौ सात्विकाः स्मृताः ॥ To apply these सात्विकभावs to शृंगार only is the height of folly. On the other hand, their proper 'habitat' is the Bhakti Rasa; we may quote on this head two superb illustrations from Jnaneshwar and Ekanath, namely, their accounts of the अनुसात्त्विक भावs :- ( १ ) ज्ञानेश्वर:- ( ज्ञा. अ. ११. ओव्या २४६ - ५२. ) आंतु आनंदा चेहरें जाहालें । बाहेरी गात्रांचे बळ हारपोनि गेलें । . आपाद पांगुतलें । पुलकांचले ॥ १ ॥ वार्षिये प्रथमदशे । वोहळालिया शैलांचे सर्वांग जैसे 1 विरूढे कोमलांकुरीं तैसे | रोमांच जाहाले ॥ २ ॥ शिवतला चंद्रकरीं । सोमकांत द्राव धरी । तैसिया स्वदकणिका शरीरीं । दाटलिया ॥ ३ ॥ माजि सांपडलेनि अलिकुळें । जळावरी कमळकळिका जेविं आंदोळे । तेविं आंतुलिया सुखोमचेनि वळें । बाहेरि कांपे ॥ ४ ॥ कर्पूरकर्दळीची गर्भपुढे । उकलतां कापुराचेनि कोंदाटे । पुलिका गळती तोवें थेंवुटे । नेत्रौनि पडती ॥ ५ ॥
