ते प्रभु देहु जिवाई । मेरे जिय यह बड़ी लालसा देखों नैनन जोई । दूध पिवाइ हृदयसों लावों पाछे होइ सोहोई । यह सुनि हरि पाताल सिधारे जहां हुते बलिराहाकरिप्रणाम बैठारि सिंहासनाहितकरि धोये पाइ ॥ तासों को देवकीके सुत षष्ट कंसजेमारेनेिक मँगाइ देहु ते हमको है वे लोक तुम्हारे ॥ तहते भानि दिये हरि वालक माता लाड़ लड़ायोपुरदास प्रभु दरश परसकैते वैकुंठ सिधाये ॥२८॥ अध्याय ॥ ८६ ॥ वेदस्तुति वर्णन ॥ विलावल ॥ हरि हरि हरि हरि सुमिरन करो। हरि चरणाविन्द उरधरो हरिके रूप रेख नाहं राजा । और हरि सम द्वितिआ न विराजा ॥ अलखरूप हरि कह्यो नजाई । देवन कछ वेद उक्ति बताई ॥ हरिजीके हृदय यह आई। देवन सबन निरूप देखाई ॥ तीनलोक हरि करि विस्तार । ज्योति अपनि को कियो उजियार ॥ जैसे कोऊं गेह सँवारादीपक वारि करै उजिआर । त्यों हरि ज्योति अपनी प्रगटाइ।घट घट में सोई दरशाइ । तीन लोक सरगुण तनु जान्यो ज्योति स्वरूप आपनो मान्यो ॥ इवासा तासु भये श्रुतिचाराकरि सो स्तुति या परकार ॥ नाथ तुम्हारी ज्योति अभास करत सकल जगमें परकाश । थावर जंगम जहँ लो भयो । ज्योति तुम्हारी चेतन कियो । तुम सब और सबनते न्यारे । को लाख सके चरित्र तुम्हारे । सो प्रकाश तुम
साजे सदा । जीव कर्म कार बंधन वधा ।। सर्वव्यापी तुम सब ठाहर तुमहिं दूर जानत नर नाहर ॥ तुम प्रभु सबके अंतर्यामी । विसरि रह्यो जिव तुमको स्वामी ॥ तुम्हरी लीला अगम अपारायुगप्रमान कीन्हो व्यवहार।।तुम्हरीमाया जगत उपाया । जैसेको तैसे मगलाया अद्भुत सगुण चरित्र तुम्हारे । जो करिकै भुवभार उतारे ॥ तेहिको समुझि सकत नाहं जोइ । निगुण रूप लखै क्यों सोइ ॥ नरतनु भक्ति तुम्हारे होइ । जीव तनुमें जिव आसरैसोइ । भक्ति करिये उतरिये पारानमो नमो तुम्हें वारंवार । शुक जैसे वेद स्तुति गाई । तैसेही मैं कहि समुझाई ॥ जो पद स्तुति सुनै सुनावै । सूर सुज्ञान भक्तिको पावै ॥ २९ ॥ रागविलावल ॥ नमो नमस्ते वारंवार । मदन सुदन गोविंद मुरार ॥ माया मोह लोभ अरु मान । ए सब त्रयगुण फांस समान काल सदा शरसाधे रहै । क्यों कार नर तुव सुमिरन कहै ॥ तुम निर्गुण उदय निराकार । सूर अमर हम रहे वचिहार ॥ तुमरो मर्म नजाने सार । नर वपुरो क्यों करै विचार ॥ अरुण असित सित वपु उनहार। करत जगतमें तुम अवतासो जगको मिथ्या कहिनाइजहां तरे तुमरे गुण गाइ ॥ प्रेमभक्ति विनु मुक्ति न होइ । नाथ कृपाकरि दीजै सोडाऔर सकल हम देखों जोइ । तुम्हरी कृपा होइ सो होइ ।। इह तनुहै प्रभु जैसे ग्राम । या शब्दादिक विश्राम ॥ अधिष्ठाता तुमही भगवान जान्यो जगत न तुम स्थान।। तुम श्वासाते पुहुमी नाथ । वासरूप हम लख्यो न वाता।कहा कहि तुम्हरी स्तुति करें । वाणी नमो नमो उच्चजगतपिता तुमहींहो ईशायाते हम विनवत जगदीश ।।
तुम सम द्वितिया और न आहि । पटतर देहि नाथ हम काहिशुक जैसे वेद स्तुति गाई । तैसेही मैं कहि समुझाई।सूर कह्यो श्रीमुख उच्चाराकहे सुनै सो तरै भवपार३०॥ नारदस्तुति ॥ राग धनाश्री ॥ प्रभु तुअ मर्म समुझि नहिं परयो । जगसिरजत पालत संहारत पुनि क्यों बहुरि करयो ।ज्यों । पानीमें होत बुद्बुदा पुनि तामाहिं समाही।त्योंही सब जग कुटुम्ब तुमते पुनि तुम माहिं विलाही ॥ माया जलधि अगाध महाप्रभु तरि नसकै तेहि कोई । नाम जहाज चढ़े ज्यों कोई तुवपद पहुंचे सोई ॥ पापी तरयो तरयो सवही सम प्रभुजी नाही तासु निवाही । काठ उतारत बारिवोहिमें नाम तुम्हारो ताही ॥ पारस परसि होत ज्यों कंचन लोहपना मिटिजाई । त्यों अज्ञानी ज्ञानहि
पावत नाम तुम्हारे गाई ॥ अमरहोत ज्यों संशयनाशे रहत सदा सुखपाइ । यातहोत अधिक सुख
पृष्ठ:सूरसागर.djvu/६८७
दिखावट
यह पृष्ठ जाँच लिया गया है।
(५९४)
सूरसागर।
